ريسك بزرگ شعبانيان

خانم ميترا شعبانيان به عنوان سرمربي تيم ملي واليبال زنان براي حضور در مسابقات انتخابي المپيك انتخاب شد. واليبال زنان پيچيدگي‌‌هاي خاص خودش را دارد. از اين منظر انتخاب خانم شعبانيان براي سرمربيگري در تيم ملي زنان نيز جنبه‌هاي گوناگوني را در برمي‌گيرد. بدون ترديد ايشان از نظر ديسيپلين و مديريت يكي از بهترين مربيان زن كشور است. ايشان در هر رده و باشگاهي كه كار كرده جديت و نظم را به عنوان اولين مساله مد نظر قرار داده است. اين روزها اما بحث تيم ملي كه پيش مي‌آيد بايد به وضعيت اين تيم نيز نگاهي ويژه داشته باشيم. به نظرم قبول اين سمت از سوي خانم شعبانيان بازي با شمشير دو لبه است. ايشان از يك طرف هدايت يك تيم بسيار جوان را برعهده گرفته كه شانس چنداني براي كسب سهميه ندارد، هرچند اگر ما بازيكنان باتجربه‌مان را هم راهي انتخابي المپيك كنيم شانس زيادي نداريم و از طرف ديگر معلوم نيست خانم شعبانيان براي همين دوره مسابقات هدايت تيم را در اختيار دارد يا در آينده نيز روي نيمكت تيم ملي مي‌نشيند. به هر شكل آنچه از فدراسيون به گوش مي‌رسد اين است كه آنها دنبال مربي خارجي هستند. شايد مربي خارجي يكي از الزامات پيشرفت واليبال زنان باشد اما بايد به اين نكته توجه داشت كه مربي خارجي هم بايد با در نظر گرفتن جميع جهات در ايران حضور پيدا كند. گفته مي‌شود واليبال زنان همانند واليبال مردان براي پيشرفت به شخصي نظير ولاسكو احتياج دارد. بنده به شخصه با اين نظر مخالفم چرا كه ولاسكو وقتي به ايران آمد، تيم واليبال مردان در آسيا عنوان‌دار شده بود. اما واليبال زنان بعد از مدال آسيايي سال 1966 مدام درحال درجا زدن است. به هر حال قبول كردن هدايت تيم توسط خانم شعبانيان يك جور انجام وظيفه ملي به حساب مي‌آيد. ايشان با ريسك‌پذيري زياد اين سمت را پذيرفته است. البته براي پيشرفت واليبال زنان در آينده به يك مربي خارجي نياز است. منتها اين مربي بايد از سمت شرق آسيا به ايران بيايد. مربي خارجي در وهله اول بايد از كشورهاي چين و كره‌جنوبي و در مرحله دوم از ژاپن انتخاب شود. اين مربيان بايد براي رده‌هاي سني پايين تا بزرگسالان برنامه‌ريزي كنند تا واليبال زنان پيشرفت كند. كشورهاي شرق آسيا در سال‌هاي اخير مربيان خوبي در اين عرصه معرفي كرده اند. يكي از راه‌هايي كه مي‌تواند مربيان ما را با كلاس جهاني آشنا كند شركت در كلاس‌هاي بين‌المللي است. البته مي‌دانيم كه مربيان ما در اين كلاس‌ها حضور دارند اما دانستن يك مساله است و توانايي پياده كردن دانسته‌ها و انتقالش به شاگردان مساله‌اي ديگر.

مبحث مهم بعدي كوچينگ و رهبري است. مربيان زن ما چندان در اين زمينه قدرتمند نيستند كه شايد دليلش كمبود تجربه بين‌المللي باشد. به نظرم اگر ما بتوانيم مربياني نظير خانم لانگ پينگ كه سرمربي تيم ملي زنان چين است و جزو مربيان بزرگ جهان محسوب مي‌شود را هر سال يا هر شش ماه يك بار چند روز به ايران بياوريم تا براي زنان كلاس آموزشي برگزار كند و فوت و فن كوچينگ را آموزش بدهد مي‌تواند در پيشرفت واليبال زنان تاثيرگذار باشد.