افق تجارت با چين
مجيد رضا حريري
ايران و چين در تاريخ طولاني خود همواره نقاط اشتراك فراوان و همكاري‌هاي اقتصادي گسترده‌اي را رقم زده‌اند. چه از سابقه تاريخي جاده ابريشم سابقه تعاملات دو كشور را رصد كنيم و چه به سنجش تجارت مشترك در سال‌ها و دهه‌هاي گذشته بپردازيم، چين همواره به عنوان يك شريك تجاري مهم در اقتصاد ايران نقش آفريني كرده است. در كنار روابط خوب سياسي دو كشور در دهه‌هاي گذشته، شرايط اقتصادي ايران و چين نيز ايجاب مي‌كند كه همكاري‌هاي اقتصادي ميان دو كشور تداوم داشته باشد؛ به نوعي اين دو اقتصاد مكمل يكديگر به شمار مي‌روند. در حوزه سياسي دولت چين بارها اعلام كرده كه تحريم‌ها و خروج امريكا از برجام را تاييد نمي‌كند و در ماه‌هاي گذشته مذاكرات با ايران را ادامه داده است و در حوزه اقتصادي نيز شرايط مانند سابق است، هر چند برخي مشكلات به دليل تحريم‌ها به وجود آمده كه مي‌تواند در كوتاه‌مدت اثراتي گذرا از خود به جاي بگذارد. اقتصاد ايران در طول دهه‌هاي گذشته صادركننده نفت و انرژي بوده و چين نيز جز اصلي‌ترين كشورهاي واردكننده اين نوع انرژي به شمار مي‌رود. از سوي ديگر با توجه به نوع صادرات چين در حوزه ماشين‌آلات و مواد واسطه‌اي، ايران بخش زيادي از نيازهاي خود را از طريق بازار چين تامين مي‌كند و از اين روست كه در آمارها چين همواره شريك تجاري ما قلمداد شده است. با اين وجود ما از قبل نيز پيش‌بيني كاهشي نسبي در تبادلات تجاري دو كشور را داشتيم. زيرا از يك سو در روند صادرات نفت و پتروشيمي ايران به دليل تحريم‌ها محدوديت‌هايي وجود دارد و از سوي ديگر تصميم دولت در ممنوعيت واردات تعداد زيادي از كالاها مي‌تواند به كاهش واردات ما از چين منجر شود. هر چند اين تاثير كوتاه‌مدت خواهد بود و روال اصلي تجارت با چين ادامه خواهد يافت.
در روزهاي گذشته با سفر وزير ميراث فرهنگي ايران به چين، مذاكراتي ميان طرفين براي ورود به عرصه‌هاي گردشگري و صنايع دستي آغاز شد و قطعا مي‌توان به نتيجه بخش شدن اين مذاكرات اميد داشت. ما در سال‌هاي گذشته در بسياري از حوزه‌ها با چين تعامل و تبادلات اقتصادي داشته‌ايم و در صورتي كه برخي محدوديت‌هاي كوتاه‌مدت را كنار بگذاريم، همچنان مي‌توان به روشن بودن افق تجارت مشترك ميان دو كشور اميدوار بود.