چرا به دنبال عربستان مي‌رويد؟

هيچ‌وقت مشتاق سفربه دوبي نبودم. چراكه آن را صرفا سفري تفريحي و متفاوت با سليقه‌ام مي‌دانستم. تااينكه چندي پيش به دعوت و اصرار يكي از عزيزان هنردوست سفري به اين شهر داشتم. اما صرف‌نظر ازعدم جذابيت جلوه‌هاي توسعه شبه مدرن غربي، شاهد توسعه متوازني در اين امارت عربي بودم. به‌ويژه اراده‌اي جدي درحفظ مولفه‌هاي بومي كه قابل انكار نيست. ازساخت نمادهاي فرهنگ ايران ومصر و چين و هند و... در بازار «ابن بطوطه» گرفته تا مساجد زيبا و بسيار پاكيزه‌اي كه نظم و نظافت درآنان، نه ازسرتزيين واجبار كه تبديل به فرهنگ جاافتاده‌اي شده است. حفظ پوشش زنان وتقيد مردان به پوشيدن لباس عربي وعدم تاثيرپذيرفتن ازتنوع ظاهري و باطني فرهنگ توريست‌هاي بي‌شمار از كشورهاي مختلف، جاذبه ديگر امارات است كه البته پيرامون آن بايد به تفصيل سخن گفت. اما آنچه كه بيشتراز هرچيز تحسين مرا برانگيخت، همزيستي برازنده مسلمانان اهل سنت وشيعه، آن هم درهمسايگي با كشوري چون عربستان بود كه شيعيان درآن اقليت مظلومي هستند و وهابيون آشكارا به نابودي اين مذهب كمربسته‌‌اند. با ديدن اين مديريت هوشمندانه مذهبي وامنيت ديني حاكم درامارات، باخاطره خوشي از سفر بازگشتم. اما با شنيدن خبركشته شدن ده‌ها ارتشي امارات درنبردي نابرابربا ملت يمن، شديدا متاثرشدم؛ هم براي ملت مظلوم و بي‌پناه يمن و هم به‌خاطر كشته شدن نظاميان امارات كه به نظرم كشوري آرام و صلح‌جو آمد. به‌راستي چرا بايد شيوخ حاكم بر اين كشور تاحدي به دولت سلفي سعودي متعهد باشند كه حتي جان نظاميان خود را به‌خاطر مطامع نا‌مشروع آنان به‌خطر بيندازند؟ آيا تجاوز وحشيانه به كشور عرب و مسلمان يمن آن‌هم با انگيزه‌هاي ضد شيعه و همسو با غرب، برازنده دولت موفقي چون دولت امارات متحده است؟ دولتي كه توانسته كشورخود را مقصد سفر ميليون‌ها نفر و اقامت صدهاهزار شهروند ازشرق و غرب عالم كند. بهتر نيست اين شريك اقتصادي و همسايه نزديك ما باخروج از ائتلاف نامشروع و خشن عليه ملت مظلوم يمن تصوير انساني‌تري ازخود به نمايش بگذارد؟ همان طور كه در داخل مرزهاي خود براي جهانيان جذاب است. اميد كه در برج‌هاي مدرن و كاخ‌هاي افسانه‌اي اين سواحل جنوب خليج فارس گوشي شنوا براي شنيدن اين دعوت خيرخواهانه وجود داشته باشد.