نگذاريم مرگ، فهم فراموشي ما را بيدار كند

 در فاصله سال‌هاي 85 تا 89، اگر از سربالايي خيابان هروي بالا مي‌رفتي تا براي گفت‌وگو و مصاحبه‌اي به ناصرحجازي برسي، همه‌چيز با ماجراهاي نوسازي دوباره خانه‌اش شروع مي‌شد؛ با اينكه بعد از اين‌همه سال و اين همه فعاليت ورزشي و چهره بودن، تنها دلخوشي براي مرد بلندبالاي فوتبال ايران، يك خانه بود كه بچه‌هايش را دورهم جمع كند و خيالش راحت باشد كه همه باهم هستند. از دوري‌هاي فوتبالي‌اش از خانواده مي‌گفت و زندگي كه اين‌همه سال به خاطر حسادت و مشكلاتي كه بعضي‌ها برسرراهش انداخته بودند، چندان هم ساده و راحت نگذشته. ناصرحجازي، در آن روزگار قهرمان بازنشسته‌اي بود كه طرفداران آبي مي‌خواستند برگردد و بعضي‌ها نمي‌گذاشتند كه برگردد. پشت‌سرش حرف مي‌زدند، زندگي‌اش را سخت مي‌كردند و در نهايت، قهرمان روزهاي دور دلخوش شده بود به خانه و كاشانه‌اي براي خانواده. وقتي كه خانه آماده شد هم ذوق خانه تازه، براي تمام جهانش كافي بود. كافي بود مي‌رفتي توي خانه و دعوتت مي‌كرد به آلاچيق وسط حياط و حواسش به زنگ در و رفت‌وآمد دختر و پسرش از طبقات خودشان به خانه پدري بود. چشم‌هايش برق مي‌زد و برخلاف روزهاي گذشته ديگر نه از بدخواهان چيزي مي‌گفت و چهره‌هايي كه رودررو احترام نگه مي‌دارند و پشت سر خنجر مي‌زنند. زندگي كلاسيك قهرمان، پر بود از اين داستان‌ها و برخلاف همان قصه‌هاي قديمي كه قهرمان خسته و تنها تاب مي‌آورد و نامهرباني‌هاي روزگار را فراموش مي‌كند، فراموش نمي‌كرد اما بهانه تازه‌اي براي خوشبختي پيدا كرده بود. گذشت تا رسيد به روزهاي بيماري و حوادثي كه نشان داد ذات قهرماني و اسطوره بازنشسته نمي‌شود؛ روزگاري كه ثابت كرد حتي قهرمان خانه‌نشين، هميشه راه و رسم قهرماني و همراهي با مردمي كه دوستدارش بوده‌اند را مي‌شناسد و در مهجوريت هم اسطوره مي‌ماند. ناصر حجازي، با مرگش اسطوره نشد. راه و رسم قهرماني يك عمر با تمام سختي‌هايش اسطوره‌اش كرد و نمونه درخشاني از اسطوره‌هاي مردمي شد كه حتي بعد از سال‌ها دوري و مهجوريت، مي‌توانند نبض جامعه‌اي را به تپش دربياورند و چنان ثابت قدم باشند كه حتي بعد از مرگ هم كسي به راه و رسم آنها شك نكند و خيل عزاداران تنها حسرتي براي آن‌همه سال نديدن و بي‌توجهي به جا بگذارد؛ حسرتي كه بايد ببينيمش، بخوانيمش، يادآوري‌اش كنيم تا شايد آن همه تلخي سرازير شده به زندگي قهرمان، در اين روزگار براي قهرماني ديگر تكرار نشود و مردماني نباشيم كه فهم فراموشي ما را بيدار مي‌كند و يادمان مي‌اندازد براي از دست رفته‌اي تازه بايد عزاداري كرد.