يك بار براي هميشه
احمد شيرزاد
مساله انتخاب وزير علوم، تحقيقات و فناوري را شايد بتوان تا حدودي از حد اختلاف سليقه بين دولت و چند نماينده مجلس فراتر دانست؛ مساله‌يي كه البته به دو ديدگاه براي اداره دانشگاه مبدل شده است؛ موضوعي كه حتي درگيري‌هايي را در دو جناح اصولگرا سبب شده است. اما اين اتفاقات نشانگر نقطه حساسيت اين وزارتخانه است. شكي نيست كه هميشه راه‌حل‌هايي مسالمت‌آميز و از مسير گفت‌وگو و دوستانه نتايج بهتري دربردارد. بنابراين به نظر مي‌رسد كه شايد گفت‌وگو در سطح فراكسيون‌هاي مجلس خيلي جوابگو نباشد. اين مساله بايد از طريق سطوح بالاتر حل شود و بزرگان كشور نظر مثبت خود را در اين مورد اعلام كنند. حال كه دانشگاه با سيستم امنيتي اداره نمي‌شود و يكي از وعده‌هاي روحاني نيز اين بود كه فضاي حاكم قبل از انتخابات 92 را از دانشگاه‌ها بردارد، اگر قرار باشد مجلس با اصرار‌هاي خود نهايتا فضاي حاكم قبل از انتخابات 92 را به دانشگاه‌ها بازگرداند بايد همه‌چيز را از دست رفته دانست.
شايد در غير اين صورت انتخاب حسن روحاني براي رياست‌جمهوري ايران براي بسياري از افراد بلاموضوع باشد. به همين دليل انتخابي كه حسن روحاني براي تصدي وزارت علوم انجام داده بدون اينكه خيلي تبليغات و سر و صدا داشته باشد حاكي از جديت دولت است؛ جديتي كه انتظار مي‌رود از سوي مجلسيان درك شود. نه مجلس خارج از قانون عمل مي‌كند و نه دولت. اما اين مشكلي كه اتفاق افتاده شايد براي يكي، دو بار ديگر هم اتفاق بيفتد نتوان واژه «معضل» را براي آن به‌كار گرفت. هرچند مشكلات زيادي وجود دارد اما در هر حال اين مساله بزرگي است نه فقط دولت، خود دانشگاهيان نيز در اين مساله بسيار حساس هستند. دانشگاه به‌شدت نگران است. اگر همان فضاي گذشته به دانشگاه‌ها برگردد وضعيت نگران‌كننده‌تر از اين خواهد شد و نه‌تنها دانشگاهيان بلكه جامعه را در فاز نگراني و ناراحتي فرو خواهد برد. واقعيت اين است كه آنچه طي چند روز گذشته تحت عنوان لجبازي دولت با مجلس از آن ياد شده را نمي‌توان در اين موضوع وارد دانست. مرز بين ايستادن روي يك اصولي كه پايه كار است با لجاجت فرق بسياري دارد. حتي من اين واژه را براي نمايندگان مجلس نيز به كار نمي‌برم. لجاجت زماني مطرح است كه صرفا روي يك حرف ايستادگي شود اما اصولا دولت در اين موضع قرار ندارد و قانون نيز چنين اجازه‌يي را به وي نمي‌دهد. اصل مساله بر مي‌گردد به اينكه چگونه مي‌خواهيم دانشگاه را اداره كنيم؟ و چگونه با اين نهاد آموزشي برخورد كنيم تا يك دانشگاه كارآمد داشته باشيم؟ ديدگاه موجود در جامعه نه در سطح كل جامعه بلكه در سطح قدرتمندان سياسي خيلي متناقض و متضاد است. به همين دليل شايد جاي شكايتي نباشد كه گاهي اوقات تنازعي را در جامعه به رسميت بشناسيم. تنازعاتي كه در جامعه قابل سرپوش گذاشتن نيست پس بهتر است با آنها كنار آمد. اجازه دهيم بحث‌ها صورت بگيرد و راه‌حل‌ها مطرح شود تا ديد كه چه مسيري مي‌تواند مورد توافق قرار گيرد.