اين تيتر تكراري است
«نه چهارم مجلس» به وزير پيشنهادي علوم
رييس‌جمهور : زير فشار هيچ‌گروه و شخصيتي نيستم
گزارش تحليلي/ پشت پرده حلقه« نه» در مجلس نهم
گفت‌وگو ي روز/ احمد خرم: دولت بايد همين سياست را ادامه دهد
گزارش خبري/ با پايان مهلت قانوني،مسووليت وزارت علوم با كيست؟
احسان بداغي| ديروز همه‌چيز تكراري بود؛ مخالفت‌هاي تكراري، اتهامات تكراري، دفاع‌هاي تكراري، فيلم‌هاي تكراري و يك راي تكراري. آنقدر تكراري كه حتي علي لاريجاني هم تا آخر جلسه نماند و ميان مخالفت‌ها و موافقت‌ها صحن علني را ترك كرد. خروجي جلسه ديروز مجلس هم يك خبر تكراري بود؛ وزير راي نياورد. فرقش با قبل اين بود كه همه‌چيز سردتر برگزار شد، بي‌رمق‌تر، نه مخالفت‌ها هيجاني داشت و نه موافقت‌ها. تكليف راي نمايندگان از قبل مشخص بود، از خيلي قبل‌ترها، از زماني كه فرجي‌دانا عزل شد. انتخاب‌هاي دولت به «مزاج» مجلسي‌ها خوش نمي‌آيد، نتيجه‌اش شده راي عدم اعتماد پشت عدم اعتماد. مخالفان قراري هم براي تغيير مسير ندارند. سيد حسين نقوي حسيني خيلي صريح چشم در چشم رييس‌جمهور گفت: «اگر 20 نفر ديگر هم معرفي شوند كه ويژگي ميلي منفرد، فرجي دانا و دانش آشتياني را داشته باشند، اين مجلس به آنها راي نخواهد داد.» دولتي‌ها چند دقيقه‌يي دير به صحن علني رسيدند؛ تاخيري كوتاه كه كافي بود مجلس را وارد دستوركاري ديگر كند. همه براي بررسي صلاحيت دانش آشتياني آمده بودند اما كار مجلس با ادامه بررسي «طرح تنظيم بخشي از مقررات مالي دولت» شروع شد. فرمان تغيير دستور كار را علي لاريجاني داد، تنها لحظاتي قبل از آنكه حسن روحاني و همراهانش وارد صحن علني شوند. ورود دولتي‌ها اما تاثيري در شروع بررسي صلاحيت وزير پيشنهادي نداشت. بايد 20 دقيقه‌يي در صحن به انتظار مي‌نشستند تا نوبت به اصل ماجرا برسد؛ نوبت خوشامدگويي رييس مجلس به رييس‌جمهوري، با تاخيري 20 دقيقه‌يي و نوبت شروع كار بررسي صلاحيت دانش آشتياني. براي روحاني و 16 عضو كابينه او كه همراهي‌اش مي‌كردند اين انتظار «معنادار» بود. مثل انتظار مجلسي‌ها براي معرفي وزيري همسو با خواسته‌هاي آنها از سوي دولت. اول از همه خود روحاني بود كه بايد از انتخابش دفاع مي‌كرد، دفاع در مقابل نمايندگاني كه از همان روز اول راي‌شان را معلوم كرده بودند. راي‌شان را در خلال سخنان رييس‌جمهوري هم نشان دادند، با رفت و آمد بين صندلي‌ها، با سر و صداهايي كه تمامي نداشت. دولتي‌ها در فكر قانع كردن مجلسي‌ها بودند و عده‌يي از مجلسي‌ها در فكر راه انداختن كارهاي حوزه انتخابيه‌شان. به هر حال حضور 16 عضو كابينه در مجلس غنيمتي براي آنها بود. با بغل‌هايي پر از نامه، دور دولتي‌ها را پر كرده بودند و تا وقتي كه زمان رفتن وزرا فرا نرسيد، اين شلوغي تمام شد. قاسم جعفري نخستين ناطق بعد از روحاني بود، نخستين مخالف وزير پيشنهادي. اعتراضش به «انتخاب وزراي علوم از حلقه مديريتي دكتر معين» فرياد تحسين نمايندگان را برانگيخت. اعتراضش به «ادعاي باج‌خواهي مجلس از دولت» هم همين‌طور. بقيه حرف‌هايش فرقي با باقي مخالفت‌ها در جلسات گذشته نداشت. حالا نوبت نقوي حسيني بود، نماينده‌يي كه هنوز برخي‌ها قسمتي از راي بركناري فرجي‌دانا را حاصل نطق او در آن جلسه استيضاح مي‌دانند. سخنانش را با اعتراض به نظم مجلس شروع كرد، البته اعتراض به دولتي‌ها نه نمايندگان. با تذكر لاريجاني فضا قدري آرام‌تر شد.
نقوي حسيني با همان حرارت قبل، با همان اتهامات تكراري، خيره در چشمان رييس‌جمهوري گفت كه او و همفكرانش نخواهند گذاشت گزينه دولت راي بياورد. گويا خيلي‌ها مي‌دانستند كه دولت دست‌خالي صحن را ترك مي‌كند، بين صندلي‌ها رفت و آمد زياد بود اما بر خلاف همه جلسات استيضاح و راي اعتماد قبلي، خيلي‌ها دنبال «لابي» كردن نبودند. براي خيلي‌ها جلسه صبح از همان دقايق اول تمام شده بود. آنها نتيجه را مي‌دانستند و بي‌هيچ دغدغه‌يي مشغول صحبت و رايزني روي دستور كار بعدي مجلس بودند؛ بررسي طرح «تنظيم بخشي از مقررات مالي دولت». كار نقوي حسيني كه تمام شد، جواد كريمي قدوسي منتظر او بود تا به خاطر اين «شفاف‌سازي»هايش او را در آغوش بگيرد.
علي لاريجاني در سكوتي متفاوت
نوبت بعدي علي مطهري بود، مدافع وزير پيشنهادي. كسي از نمايندگان اما ذوقي براي شنيدن سخنان او نداشت، همهمه بالا گرفته بود و صداي مطهري در ميان آن گم شد. تنها چند لحظه سخن گفتن براي او كافي بود تا بداند كسي به حرف‌هايش گوش نمي‌دهد. او هم مثل نقوي حسيني از لاريجاني خواست تا به نمايندگان تذكري بدهد؛ پاسخ لاريجاني به او اما سكوت بود، سكوتي كه آنقدر طولاني شد كه مطهري خودش از حاضران خواست براي نظم جلسه «صلوات» بفرستند. اينجا بود كه لاريجاني به سخن آمد: «آقاي مطهري اين صلوات‌ها را از وقت شما كم مي‌كنيم و جزو زمان شماست. لطفا ادامه بدهيد. » گويا دل لاريجاني هم ديروز خيلي با اين جلسه نبود. لاريجاني ديروز با آن رييس مجلسي كه براي بركنار نشدن فرجي‌دانا تا آخرين لحظه به خيلي از درها زد، متفاوت بود. نطق مطهري موقع اعتراض نمايندگان بود، وقتي كه خاطره‌يي از سال 88 تعريف كرد: «سه روز پس از انتخابات 88 در سيماي جمهوري اسلامي ايران حاضر شدم و ضمن رد تقلب در آرا عنوان كردم كه مبادي و مقدمات آراي آقاي احمدي‌نژاد دچار خلأ است، مسوولان سيما به من گفتند از هركس از اصلاح‌طلبان و اصولگرايان دعوت مي‌كنيم مي‌گويد چون در مورد نتايج شك دارم گفت‌وگوي تلويزيوني انجام نمي‌دهم. » فرياد «دو، دو»ي نمايندگان صداي مطهري را پوشاند.
زماني براي پخش مجدد فيلم‌ها
زاكاني آخرين مخالف وزير پيشنهادي بود، پشت تريبون آمده بود تا آخرين تير مخالفان را به سوي اميدهاي كمرنگ شده دولت رها كند. قبل از رسيدنش به تريبون، حسن روحاني صحن مجلس را ترك كرد، در ميان بدرقه تعداد كمي از نمايندگان. هنوز صحن در همهمه بود، هنوز راهروهاي ميان صندلي‌ها پر بود از رفت و آمد نمايندگان. زاكاني اما چيزي داشت كه همه را سر جاي خودشان مي‌نشاند. سخنانش شوري نداشت تا جايي كه موقع پخش فيلم رسيد، موقع يك لحظه تكراري كه هنوز جذابيت دارد. آن هم براي يك فيلم تكراري؛ تحسن دانشگاه تهران بعد از حمله به كوي دانشگاه در سال 88. يك فيلم همه آن چيزي است كه مخالفان دولت به استناد آن تا حالا چهار وزير را با راي عدم اعتماد بدرقه كرده‌اند. سند كهنه هنوز كاربرد دارد؛ حداقل در همين مجلس نهم.
ادامه موافقت‌ها، بدون حضور لاريجاني
بعد از زاكاني نوبت دو موافق دانش آشتياني بود، سيدعبدالكريم هاشمي و محمدرضا تابش؛ موافقاني كه سخت توانستند نظر نمايندگان را جلب كنند. حتي هاشمي در ميانه‌هاي نطقش در مقام موافق حرفي زد كه صداي احسنت مخالفان را در پي داشت؛ «انتظار داشتيم كه رييس‌جمهور براي تصدي وزارت علوم، فردي را معرفي كند كه شبهه نداشته باشد. » گعده مخالفاني چون الياس نادران، حسين نجابت، حاجي دليگاني و چند نفري ديگر در انتهاي صحن بد جور از اين سخن عبدالكريم هاشمي به وجد آمده بودند. ساعت هنوز به 10 و نيم صبح نرسيده بود كه لاريجاني هم صحن علني را ترك كرد. تا حالا سابقه نداشت كه رييس مجلس تا آخر جلسه‌يي با اين اهميت در صحن نماند، حداقل سنت لاريجاني در اين سال‌ها اين بود كه نتايج راي‌گيري را خودش اعلام مي‌كرد. اما ديروز گويا براي لاريجاني مثل يك روز معمولي بود، گويا ديگر ماندن در صحن برايش اهميت نداشت. همين شد كه جايش را به ابوترابي فرد سپرد.
يك پايان تكراري براي سريال ادامه‌دار
نوبت آخر سخن در اختيار دانش آشتياني بود، جايي كه او قرار بود در مقابل حملات مخالفانش از خود دفاع كند؛ از اين گفت كه مخالف بسيج نيست، عضو مشاركت نبوده و اگر وارد وزارت علوم شود از نيروهاي جديد استفاده خواهد كرد. سخنانش اما تاثيري نداشت، نشانه‌اش آمدن حدادعادل به سمت محمدرضا باهنر و صحبت‌هاي طولاني اين دو با همديگر بود. حدادعادل از آغاز جلسه ديروز تا آن لحظه از جايش جابه‌جا نشده بود، اين بقيه بودند كه براي «مشورت» پيش او مي‌آمدند. حالا او نزد رهبر طيف منتقد دولت فراكسيون اكثريت آمده بود و در فضايي كه سخت «صميمانه» به نظر مي‌رسيد با او گفت‌وگويي طولاني داشت. اين آخرين سكانسي بود كه آخرين قسمت سريال راي عدم اعتماد مجلسي‌ها به وزير پيشنهادي علوم را تكميل مي‌كرد؛ دقايقي بعد ابوترابي فرد پايان اين قسمت را اين‌گونه اعلام كرد: 70 راي موافق، 171 راي مخالف و 16 راي ممتنع. قسمت بعدي اين سريال را اما كسي به اين راحتي حدس نمي‌زند؛ صدور حكم حكومتي براي اداره وزارت علوم، سرپرستي رييس‌جمهور يا...؟