عاشق‌ترين مردگان اين سال

 اين روزها آنچه به سادگي بر سر زبان مي‌رود، خبرمرگ انسان‌هايي است كه شكار ويروسي مي‌شوند كه بيش از دوسال است جهان را به تسخير خود درآورده است؛ آن قدر پريشان احوال هستيم وبه قدركفايت و صدبرابر بيشتر فرياد زده‌ايم براي واكسينه كردن كه ديگر در اين سوگ‌نامه از بيانش مي‌گذرم؛ يكشنبه صبح، خبرتلخ بي‌جان شدن مايا شرفي، روزنامه‌نگار و خبرنگار حوزه سينما، مثل پتك برسر دوستانش فرودآمد؛ حدود پانزده سال پيش براي نخستين‌بار او را در شوراي اسلامي شهر تهران ديدم؛ خوشرو، فعال و مهربان؛ يكي از مهم‌ترين خلقياتش اين بود كه مراقب حال دوستان و همكارانش بود؛ در اين سال‌ها، چه دوره‌اي كه در حوزه مديريت شهري كار مي‌كرد و چه در حوزه سينما، هميشه با تماس‌هاي گاه وبيگاهش جوياي احوال ديگران بود.  فوت پدرش ضربه سختي بود، اما آن مصيبت اورا پخته‌تر كرد؛ وقتي قرارشد تا طرح «ازخودمان شروع كنيم» در حوزه حمل ونقل و ترافيك انجام شود، حضور مايا شرفي و تلاش شبانه روزي‌اش به مشوقي براي بقيه اعضاي گروه بدل شد. د‌ر بيستمين جشنواره بين‌المللي قصه‌گويي كانون پرورش بخش عمده‌اي از كار اطلاع‌رساني را برعهده گرفت؛ انساني خستگي‌ناپذير كه تلاش و كارش، خود مي‌تواند قصه‌اي شود براي نسل‌هايي كه دوران كرونا را در تاريخ خواهند خواند. مايا، حقوق خواند، از آموختن لذت مي‌برد؛ نقاشي مي‌كرد و موسيقي، درماني بود براي دردهايي كه چونان خوره بر روحش چنگ مي‌انداخت و مي‌نوشت؛اما در اين دوره سياه گرفتاردر كرونا، مايا شرفي اولين كسي نبود كه جان داد و آخرين هم نخواهد بود، فرزانه شعاعي، علي حيدرشاه حسيني، روح‌الله رجايي، علي اكرمي، حسين احمدي، سهيل گوهري تنها بخشي از اعضاي خانواده رسانه هستند كه در طي دو سال گذشته با ابتلا به ويروس كرونا جان داده‌اند... 

 دراين مدت، رسانه با تمام قدرت تلاش كرده تا جامعه را آگاه كند و بهايي گزاف پرداخته است؛ سخت نبود كه اعضاي اين خانواده كوچك ولي تاثيرگذار در همان ابتداي تزريق واكسن، در اولويت قرار مي‌گرفت، ولي دردا كه خبرنگاران و اهل رسانه فقط يك روز در طول سال ديده مي‌شوند و....
در روزهاي نخست ماه محرم، درصفحه اينستاگرام يادي كردم از زنده‌ياد هومن عناصري كه چند سال پيش چشم از جهان فروبست؛ مايا شرفي در زير عكس نوشت: «هنوز باورم نميشه»؛ وقتي كه در جوابش نوشتم كم نيست حوادثي كه تاب قبولش را نداريم، تصور نمي‌كردم به اين زودي براي فقدان او بنويسم؛ او پس از فوت پدرش بسيار بي‌تابي مي‌كرد و دلتنگي‌اش مشهود بود؛ حالا تنها تسكين، شايد اين باشد كه به ديدار پدر رفته؛ اما براي دوستانش مرگ او غيرقابل باور است؛ خانواده مطبوعات و رسانه در طول دو سال گذشته بهترين و تاثيرگذارترين اعضاي خود را از دست داده است؛ سخت است كه بخواهم در چند جمله از هنر فردي بگويم كه عاشقانه قلم مي‌زد و مي‌نوشت؛ بارها و بارها با خود زمزمه كرده‌ام كه: مردگان اين سال، عاشق‌ترين زندگان بودند.