ايران
غمگين
اصغر ميرفردي
حادثه تلخ ترور جمعي رخ داده در حرم حضرت احمدابن موسي (شاهچراغ) عليه‌السلام در شيراز، آنچنان تلخ و شوك‌آور بود كه جامعه ايران و به ويژه مردم استان فارس را نگران و سوگوار كرده است. حرم ائمه و امامزادگان (عليهم‌السلام) براي دوستداران‌شان مأمن آرامش و توسل است. بروز چنين جنايتي در اين مكان، سخت و دردناك است. خشونت به هر نام و دليلي انجام شود، محكوم و غيرانساني است و اگر توسط گروه افراطي- تكفيري به نام دين انجام شود، دردناك‌تر است، زيرا دين راستين در پي آرامش و صلح‌جويي است و خشونت در هر شكل آن هيچ تناسبي با دينداري ندارد. شوربختانه جامعه ما به صورت پياپي چنين خشونت‌هايي را در مكان‌هاي گوناگون چون مجلس، حرم امام رضا(ع) و... تجربه كرده است. حوادث تلخ طبيعي و غيرطبيعي، سلسله‌وار با قرباني گرفتن از مردم كشور، اندوه و مصيبت به جا مي‌گذارند. اين روزها همه غمگينيم، از آنچه در جامعه رخ مي‌دهد، از سختي‌ها و مصيبت‌هاي طبيعي و غيرطبيعي كه گاه و بي‌گاه آرامش كم رمق همه ما را به هم مي‌زند، از «شكاف بزرگ اجتماعي» كه در جامعه رخ داده است و آن‌گونه كه بايد ديده نمي‌شود و با سازوكار نديدن با آن برخورد مي‌شود. اين روزها همه غمگينيم، چون همه با هم يك ايران بزرگ را شكل مي‌دهيم و غم جانسوز يك خانوار، غمي بزرگ براي همه مردم ايران است. تنها با چنين همدلي با يكديگر مي‌توانيم خود را هموطن و جزيي از پيكره واحدي به نام ايران بدانيم. هر خوني كه بر زمين ريخته مي‌شود، چه زائر، معترض يا نيروي پليس، خون فرزندي از ايران زمين است و همه را غمگين مي‌كند. اگر در امور گوناگون تدبيري شايسته به كار بسته مي‌شد، شرايط جامعه اين‌گونه تب‌دار نمي‌شد. اگر ضعف امنيتي براي مقابله با تروريست‌ها وجود نداشت، تروريست‌ها گاه و بي‌گاه از اين جامعه قرباني نمي‌گرفتند. اگر تاب و توان و اراده شنيدن و گفت‌وگو وجود داشت، به جاي مفاهمه و گفت‌وگو، جامعه اين‌گونه ملتهب نمي‌شد و اگرهاي زيادي كه نيازي به طرح آنها نيست. چنين وضعيتي، بيش از هر اقدامي نياز به آسيب‌شناسي دارد.
گفت‌وگو و آسيب‌شناسي نيازمند ديدن و شنيدن ابعاد و روايت‌هاي موجود در جامعه است كه گويا اراده‌اي براي آن نيست حتي براي شنيدن صداي خودي‌ها. نمونه آن اخراج استاد دانشگاه با رويكرد اصولگرايانه از برنامه زنده تلويزيوني است. در ميانه شرايط ناخوش جامعه؛ دسيسه‌هاي برخي كشورهاي همسايه براي تغيير مرزها، به حاشيه بردن ايران و گسترش سيطره خود و نداشتن رويكرد سازنده در كشور براي رويارويي با تحولات منطقه در كنار مصيبت‌ها و ترورها، غم و اندوه هر ايراني را بيشتر مي‌سازد. راستي جا دارد از خود بپرسيم، چرا به اينجا رسيديم؟ آيا سرزمين ايران، نمي‌توانست در جايگاه بهتري قرار داشته باشد؟