تازه نفس‌ها
حسن لطفي
اسامي فيلم‌هاي راه يافته به بخش رقابتي چهل و سومين جشنواره فيلم فجر خبر از تغيير دارد. تغييري كه اگر شتاب نكنيم خوب يا بدش در روزهاي جشنواره مشخص مي‌شود. اما نه! خوب يا بدش زمانبر است. نياز به گذر زمان و تاثير فيلم‌ها بر اقتصاد و هنر سينما دارد. اما در نگاهي گذرا تعداد نسبتا زياد فيلم‌ها (سي و سه فيلم در بخش اصلي) حكايت از برگشت به روال عادي فيلمسازي دارد. (دارد؟ نوشتم ولي پشيمان شدم! زخم‌هايي كه سرباز كرد پوشيده شد، اما درمان نشد. دنياي سينما كساني را از دست داد. درگذشتند يا خودخواسته يا ديگران‌خواسته از گردونه سينما خارج شدند.) اگر هم نداشته باشد و مثل جشنواره قبل حمايت‌هاي دولتي براي عادي نشان دادن شرايط پشت فيلم‌ها نباشد، اتفاق خوبي است. خصوصا وقتي به فهرست فيلمسازان نگاه مي‌كنيم و نام سيزده نفر را مي‌بينيم كه اولين فيلم بلندشان را ساخته‌اند. اين يعني تهيه‌كنندگان به تازه نفس‌ها روي خوش نشان داده‌اند. فقط مي‌ماند كيفيت كارهاي‌شان كه سابقه سال‌هاي اخير و ورود فيلمسازاني مثل سعيد روستايي، نيما جاويدي، محسن قرايي و... آدم‌هاي خوش‌بين را اميدوار مي‌كند. البته غيبت فيلمسازان خوب نسل‌هاي مختلف (ناصر تقوايي، مسعود كيميايي، اصغر فرهادي، مجيد مجيدي، احمدرضا درويش، سعيد روستايي، نيما جاويدي و...) هم جاي نگراني دارد (هم براي كساني كه نيمه پر ليوان را مي‌بينند و هم براي كساني كه چشم‌شان پي نيمه خالي ليوان است) شايد همين غيبت‌هاي خواسته و ناخواسته باعث شده تا پيش‌بيني درباره فيلم‌هاي موجود سخت‌تر شود و حرف و حديث چنداني درباره آثار نباشد. مي‌ماند انتظاري كه با توجه به زمان كم باقيمانده تا شروع جشنواره (جمعه دوازده بهمن) زياد دوام نمي‌آورد و تا چند روز ديگر مشخص مي‌شود تازه نفس‌هايي كه وارد سينماي ايران شده‌اند همانند جوانان دهه هفتاد به بعد شجاعت و جسارت بيشتري از نسل‌هاي پيش از خود دارند و در كنار اين جسارت فيلم‌هايي ساخته‌اند كه ارزش چند بار ديدن دارد يا نه، پس از يك‌بار تماشا عطايش را به لقايش مي‌بخشي. اميدوارم اغلب فيلم‌ها شبيه فيلم‌هاي خوب سينماي ايران باشد. منظورم سوژه و ساختار نيست، بيشتر نگاهم به ارزش‌هاي هنري و مضموني فيلم‌هاست.