به انتظار آينده

خوانندگان محترم مي‌دانند كه اغلب يادداشت‌هاي بنده درباره موضوعات داخلي به ويژه امور مهم سياسي و اجتماعي است و در موضوعات خارجي كمتر مي‌نويسم. از يك سو به اين دليل كه اولويت ذهني و تحليلي بنده مسائل و مشكلات داخلي است و معتقدم تا اين مسائل به‌سوي حل نروند مشكلات ديگر از جمله امور خارجي نيز حل نخواهند شد. از سوي ديگر به دليل همين رويكردي كه دارم، اطلاعات بنده در جزييات امور خارجي به جز موارد خاص در حدي نيست كه بتوانم اظهارنظر كارشناسانه كنم، در نتيجه در مسائل خارجي اغلب در حد كليات مي‌نويسم. اكنون و با بحراني شدن روابط خارجي و تنش نظامي ميان ايران و اسراييل، خوانندگان بحق انتظار طبيعي دارند كه يادداشت‌ها پيرامون اين مساله باشد. پرداختن به موضوعات ديگر امري حاشيه‌اي و دور از انتظار است. زيرا اين موضوع همه مسائل ديگر كشور را تحت شعاع خود قرار مي‌دهد. به‌علاوه نقد سياست‌هاي جاري در اين موضوع نيز مناسب نيست. زيرا اطلاعات كافي در اختيار نداريم ضمن اينكه چه بسا مطالب انتقادي شنيده هم نشود و حتي سوءتعبير شود. در نتيجه مناسب‌تر دانستم كه تا اطلاع ثانوي و روزهاي آينده و عادي شدن شرايط، نوشتن در موضوعات داخلي را متوقف ‌كنم و اگر توانستم در موضوع محوري و اصلي كشور يعني تنش كنوني مطلبي بنويسم كه به بهبود امور كمك كند، دريغ نخواهم كرد. آرزومندم كه ايران عزيز با درايت و هوشمندي دست‌اندركاران از اين بحران پيش‌رو با سربلندي و اقتدار خارج شود. همچنين اميدوارم كه شرايط عمومي كشور خيلي زودتر از آنچه فكر مي‌كنيم از حيث خطر تنش نظامي عادي شود و دوباره با نوشته‌هاي خود در خدمت مخاطبان عزيز باشم.