تاكسي‌هاي شهري يار كرونا

بيش از يك سال از رواج اپليكيشن‌هاي پرداخت كرايه تاكسي مي‌گذرد. در شهري مانند تهران كه كرايه تاكسي گاهي رقم عجيب و غريبي مانند 3275 تومان، 4125 تومان، 6425 تومان و... است، مسافران هميشگي تاكسي هميشه بايد در به در دنبال تهيه پول خُرد بودند كه اين مساله كم از تلاش براي فروش نفت خام در دوران تحريم‌هاي ظالمانه غرب عليه ايران نداشته و ندارد! در سال‌هاي دور شخصا براي تهيه پول خُردِ تاكسي با دوستي در يك خيريه مراوده و معامله داشتم تا اينكه اپليكيشن‌هايي مانند: تومن، ريالينو، فون‌پي و... اين مشكل را به كلي حل كردند و حتي باعث افزايش استفاده افراد از تاكسي شدند چون ديگر بهره‌برداري از اين وسيله حمل و نقل به دليل نبود پول خُرد نمي‌توانست به يك عذاب اليم و رنج تاريخي تبديل شود. 
حالا در شرايط تداوم بيماري كرونا يا همان كوويد 19 به جاي آنكه استفاده از اين اپليكيشن‌ها براي پرداخت كرايه رواج بيشتري پيدا كند و حتي اجباري شود شاهد حذف گسترده اين خدمت پرداختي از سوي رانندگان محترم تاكسي هستيم. اينگونه است كه با اجبار به پرداخت نقدي پول، تاكسي به يار بيستم كوويد 19 تبديل شده و كاري هم نمي‌توان كرد و اعتراضي نمي‌توان داشت جز اينكه به جاي تاكسي از اتوبوس و مترو استفاده كنيم. تاكسيراني نتوانسته امكاني فني و راحت را كه مي‌تواند بسياري از مشكلات را حل كند به صاحبان اتومبيل‌ها بقبولاند و البته كارهاي نمايشي مانند نصب پرده پلاستيكي ميان راننده و مسافر نيز طبق مشاهده‌هاي شخصي، تقش درآمده و با خروج اين حركت از آن حالت نمايش اوليه، وسيله مذكور جايش را در صندوق عقب اغلب رانندگان پيدا كرده و گاهي نيز از آن به عنوان زيرانداز براي صرف ناهار استفاده مي‌شود. آيا توقع زيادي است كه من به عنوان مسافر بخواهم هنگام سوار شدن به وسيله عمومي به دور از روش‌هاي پُر خطر مانند پرداخت و دريافت پول و سكه با گوشي تلفن همراهم كرايه‌ام را بپردازم؟ چرا برخي صنوف هيچ تغييري نمي‌كنند و به سادگي همه‌ چيز به حالت «تنظيمات اوليه دهه 40 هجري شمسي» بازمي‌گردد؟!