خزان حيات‌وحش در بهار
علي رنجبران
سال كه نو مي‌شود، درست در همان لحظه اعتدال بهاري انگار چيزي عوض مي‌شود و عبور زمين از يك نقطه فرضي در آسمان مي‌تواند، جايي باشد براي شروعي دوباره. البته براي همه اين‌طور نيست و من مي‌خواهم از كساني بنويسم كه سال نو برايشان شروع تازه يك اميدواري نيست. از محيط‌بان‌هايي كه كل سال گذشته را با التهاب و دلهره شاهد بر باد رفتن زحمات ساليان‌شان بوده‌اند. از آنهايي كه از يك نبرد نابرابر با طاعون بازگشته‌اند، بيماري مرگباري كه من امسال هم مثل يكي، دو مرتبه قبلي ديدم كه چطور حيات‌وحش لاغر اين سرزمين را به تاراج برد و در جايي كه من هستم، يعني طالقان، در زمستان هم دست به يك كشتار بي‌رحمانه زد. براي محيط‌بان‌هايي كه بيش از شش ماه است درگير اين بيماري هستند، عبور زمين از آن نقطه فرضي اگر شروعي باشد، شروع يك دلهره جديد از حضور بدون كنترل و نظارت دام در زيستگاه‌هايي است كه همين حالا هم يك نبرد فرسايشي را به طاعون نشخوار‌كنندگان كوچك باخته‌اند. به قول يكي از همان محيط‌بان‌هاي شريف: «سخت است شاهد باشيم كه حاصل زحمت ساليان ما در يك مدت كوتاه مثل برگ بر زمين بيفتند.» و بدون مسووليت‌پذيري سازمان‌هاي ديگري كه همه نام آنها را مي‌دانند، بهار براي اين محيط‌بان‌ها ادامه خزاني است كه از سال قبل آغاز شده و با وضعيت فعلي به سختي مي‌توان براي آن پاياني تصور كرد.